អំណោយទាននៃការនិយាយ ក្នុងពេលបុណ្យណូអែល
ការវះកាត់បន្ទាប់ពីជំងឺដាច់សរសៃឈាម បានបណ្តាលឲ្យលោកថម(Tom) បាត់បង់សមត្ថភាពក្នុងការនិយាយ ហើយគាត់ក៏បានប្រឈមមុខដាក់ការស្តានិតិសម្បទាឡើងវិញ ដែលជាដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយ។ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក យើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងមានអំណរណាស់ ពេលដែលឃើញគាត់ មកចូលរួមការប្រារព្ធពិធីបុណ្យអរព្រះគុណព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារយើង។ យើងកាន់តែមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញគាត់ក្រោកឈ ហើយនិយាយ។
គាត់បាននិយាយរដិបរដុប ហើយនិយាយច្រំដែល ដោយពិបាករកពាក្យនិយាយ ហើយក៏បានច្រឡំកាលបរិច្ឆេទ និងពេលវេលា។ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា គាត់កំពុងតែពោលសរសើរដំកើងព្រះ! យើងអាណិតគាត់ ដែលបានជួបការឈឺចាប់ច្រើនយ៉ាងនេះ តែទីបន្ទាល់របស់គាត់បានធ្វើជាព្រះពរដ៏ធំសម្រាប់យើងនៅថ្ងៃនោះ។
នៅក្នុងរឿងដើមកំណើតនៃបុណ្យណូអែល យើងឃើញថា មានបុរសម្នាក់បានបាត់បង់សមត្ថភាពនិយាយផងដែរ។ ទេវតា កាព្រីយ៉ែលបានមកជួបលោកសាការី ដែលជាសង្ឃរបស់ព្រះ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់នឹងក្លាយជាឪពុករបស់ហោរាដ៏អស្ចារ្យម្នាក់(មើល លូកា ១:១១-១៧)។ លោកសាការី និងភរិយាគាត់ មានវ័យចាស់ណាស់ហើយ ដូចនេះ គាត់ក៏មានការសង្ស័យ ចំពោះអ្វីដែលទេវតាបានប្រាប់គាត់។ ហេតុនេះហើយ ទេវតាកាពីព្រីយ៉ែលក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់នឹង ត្រូវគ និយាយមិនបាន ដរាបដល់ថ្ងៃដែលការទាំងនេះកើតមក(ខ.២០)។
ថ្ងៃនោះក៏បានមកដល់។ ក្នុងពិធីដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនដែលបានចាប់កំណើតដោយការអស្ចារ្យនោះ លោកសាការីក៏អាចនិយាយឡើងវិញ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមនិយាយ ដោយពោលពាក្យសរសើរដំកើងព្រះ(ខ.៦៤)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល បានប្រកបដោយព្រះគុណ ពីព្រោះទ្រង់បានទតមើល ហើយប្រោសលោះរាស្ត្រទ្រង់”(ខ.៦៨)។
លោកថម…
ការតយុទ្ធ ដោយការអធិស្ឋាន
ជីវិតរបស់លោកដេននីស(Dennis) បានផ្លាស់ប្រែ បន្ទាប់ពីមនុស្សម្នាក់បានឲ្យព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមួយក្បាល មកគាត់។ គាត់បានអានព្រះគម្ពីរនោះយ៉ាងជក់ចិត្ត ហើយក៏ដាក់តាមខ្លួនជានិច្ច។ ក្នុងរយៈពេល៦ខែ ព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗពីរបានកើតឡើង ដែលបានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ផ្លាស់ប្រែ។ គាត់បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដោយទទួលយកការអត់ទោសបាបពីព្រះអង្គ ហើយគាត់ក៏បានទៅពិនិត្យសុខភាព ឃើញមានសាច់ដុះក្នុងខួរក្បាល បន្ទាប់ពីគាត់មានជម្ងឺឈឺក្បាលធ្ងន់ធ្ងរ។ ដោយសារគាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំង គាត់មិនអាចក្រោកទៅធ្វើការបានទេ។ នៅពេលយប់មួយនោះ គាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំង គេងមិនបាន គាត់ក៏បានស្រែករកព្រះ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានគេងលក់ នៅម៉ោងប្រហែល៤កន្លះទៀបភ្លឺ។
ការឈឺចាប់ផ្នែករូបកាយ អាចបណ្តាលឲ្យយើងស្រែករកព្រះ ប៉ុន្តែ ស្ថានភាពដ៏ឈឺចាប់ផ្សេងទៀត ក៏ជំរុញយើងឲ្យរត់ទៅរកព្រះអង្គផងដែរ។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ពេលដែលលោកយ៉ាកុបកំពុងស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម គាត់ក៏បានជួបជាមួយព្រះអម្ចាស់(លោកុប្បត្តិ ៣២:២៤-៣២)។ កាលនោះ គាត់មានរឿងក្នុងគ្រួសារដែលមិនទាន់បានបញ្ចប់។ គាត់បានធ្វើខុសមកលើលោកអេសាវដែលជាបងប្អូនភ្លោះរបស់គាត់(ជំពូក២៧) ហើយគាត់ខ្លាចលោកអេសាវសងសឹក ដោយគ្មានការលើកលែង។ ខណៈពេលដែលគាត់ស្វែងរកជំនួយមកពីព្រះ ក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកនោះ គាត់ក៏បានជួបព្រះមុខទល់នឹងមុខ(៣២:៣០) ហើយជីវិតគាត់ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ។
លោកដេននីសក៏បានជួបការផ្លាស់ប្តូរផងដែរ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានទូលអង្វរដល់ព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន គាត់ក៏មានកម្លាំងក្រោកពីគ្រែរួច ហើយវេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានពិនិត្យសុខភាពគាត់ម្តងទៀត តែមិនឃើញមានសាច់ដុះក្នុងខួរក្បាលគាត់ទៀតឡើយ។ ព្រះទ្រង់មិនតែងតែសម្រេចព្រះទ័យប្រោសយើងឲ្យជា ដោយការអស្ចារ្យ គ្រប់ពេលនោះឡើយ តែយើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គតែងតែឮពាក្យយើងអធិស្ឋាន ហើយនឹងប្រទាននូវអ្វីដែលយើងត្រូវការ ក្នុងស្ថានភាពរបស់យើង។ ពេលណាយើងជួបភាពអស់សង្ឃឹម ឬទាល់ច្រក ចូរយើងអធិស្ឋានដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ដល់ព្រះអង្គ ហើយថ្វាយលទ្ធផលឲ្យព្រះអង្គជាអ្នកសម្រេច!—Arthur Jackson
ហេតុអ្វីការមើលរូបអាសអាភាស មានគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងនេះ?
ហេតុអ្វីមនុស្សជាច្រើនចូលចិត្តមើលរូបអាសអាភាស? គេបានមើលវា ហាក់ដូចជាមិនមានបញ្ហាអ្វីទេ មែនទេ? រូបអាសអាភាសបានក្លាយជា ផ្នែកមួយនៃការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ របស់ពួកគេ។ តាមពិត “រូបអាសអាភាស” គឺជាចំណីភ្នែក និងអារម្មណ៍ដ៏គ្រោះថ្នាក់។
ប៉ុន្តែ តើវាគ្រាន់តែជាបញ្ហាដែលកើតមានជាធម្មតាមែនឬ? ការមើលរូប ឬវីដេអូអាសអាភាស ពីដំបូង ធ្វើឲ្យមានចិត្តរំភើប។ តែមិនយូរប៉ុន្មាន វាក៏បានក្លាយជាទម្លាប់ ក្នុងការរស់នៅ។ វាក៏បានគ្រប់គ្រង និងទាមទាយើង ឲ្យផ្តោតចិត្តទៅលើវា ហើយយើងក៏មានអារម្មណ៍ថា យឺតពេលហើយ វាមិនព្រមដោះលែងយើងទេ។ វាមានផលប៉ះពាល់មកលើការឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង ទំនាក់ទំនង សមត្ថភាពនៅក្នុងការបើកចំហរ ការរំពឹងចង់បានខាងផ្លូវភេទ ហើយក៏ប៉ះពាល់សុខភាពផ្លូវចិត្តផងដែរ។ វាមិនមែនជាអាថ៌កំបាំងដ៏អាក្រក់តូចមួយ តែវាមានគ្រោះថ្នាក់ និងនាំមកនូវការបង្ខូចបំផ្លាញ ដែលនាំឲ្យយើងមានការភ័យខ្លាច និងអាម៉ាស់។
ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានផ្តល់ឲ្យនូវក្តីសង្ឃឹម សេរីភាពពិតប្រាកដ រួចផុតពីចំណងរបស់វា។ ទោះអ្នកមានបទពិសោធន៍យ៉ាងណាជាមួយរូបអាសអាភាស ឬមានអារម្មណ៍ថា ជាប់អន្ទាក់វាខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វានៅតែមិនអាចធំ និងមានអំណាចលើសព្រះ ដែលស្រឡាញ់យើងនោះឡើយ។
ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែម សូមទាញយក ឬ download ហើយអាន ដោយឥតគិតថ្លៃ។
អ័ព្ទនៅពេលព្រឹក
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទៅមើលស្រះទឹកមួយ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ នៅពេលព្រឹកព្រលឹម។ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយនៅលើទូកដែលគេបានផ្កាប់នៅលើគោក ដោយគិត និងមើលខ្យល់ដែលបក់មកពីទិសខាងលិចយ៉ាងស្រទន់ បណ្តេញអ័ព្ទមួយស្រទាប់ ពីលើផ្ទៃទឹក។ អ័ព្ទក៏បានគួចឡើង ដូចខ្យល់គួច ដែលងើបឡើង ហើយក៏បានបាត់ទៅវិញ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ពន្លឺថ្ងៃ ក៏បានបញ្ចេញមកតាមចន្លោះពពក ហើយអ័ព្ទក៏បានរលាយ។
ទិដ្ឋភាពនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការកម្សាន្តចិត្ត ព្រោះវាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីខគម្ពីរដែលខ្ញុំកំពុងអាននៅថ្ងៃនោះ ដែលបានចែងថា “អញបានលុបអំពើរំលងរបស់ឯងចេញ ដូចជាពពកយ៉ាងក្រាស់ និងអំពើបាបឯងដូចជាពពកផង”(អេសាយ ៤៤:២២)។ ខ្ញុំបានទៅមើលកន្លែងនោះ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងអាចបញ្ជៀសខ្លួនឯង ឲ្យរួចពីគំនិតដែលមានបាប ដែលខ្ញុំមានអស់រយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងមកនេះ។ ខ្ញុំក៏បានសារភាពអំពើបាបទាំងនោះ ហើយក៏បានឆ្ងល់ថា តើព្រះទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យខ្ញុំទេ បើខ្ញុំនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តអំពើបាបដដែលៗ។
នៅពេលព្រឹកនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះអង្គនៅតែអត់ទោសឲ្យខ្ញុំជានិច្ច។ តាមរយៈហោរាអេសាយ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញព្រះគុណ ដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពេលដែលពួកគេកំពុងតែមានបញ្ហាថ្វាយបង្គំរូបព្រះដ៏រាំរ៉ៃ។
ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេឲ្យឈប់ដេញតាមព្រះក្លែងក្លាយ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គក៏បានអញ្ជើញពួកគេ ឲ្យវិលត្រលប់មករកព្រះអង្គវិញ ដោយមានបន្ទូលថា “អញបានសូនបង្កើតឯង ដូច្នេះ ឯងជាអ្នកបំរើរបស់អញ ឱពួកអ៊ីស្រាអែលអើយ អញនឹងមិនភ្លេចឯងឡើយ”(ខ.២១)។ ការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះអង្គ ជាអ្វីដែលខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់ តែខ្ញុំក៏បានដឹងថា មានតែព្រះគុណព្រះអង្គទេ ដែលអាចរំលាយអំពើបាបយើងទាំងស្រុង ហើយប្រោសយើងឲ្យជា។ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលគ្មានទីបញ្ចប់…
អ្នកបម្រើពិតប្រាកដ
កាលពីឆ្នាំ២៧ មុនគ្រីស្ទសករាជ លោកអុកតេវៀន(Octavian) ដែលជាអ្នកដឹកនាំចក្រភពរ៉ូម៉ាំង បានមកឈរនៅចំពោះមុខព្រឹទ្ធសភា ដើម្បីលះបង់អំណាចរបស់ខ្លួន។ គាត់បានបញ្ចប់សង្រ្គាមស៊ីវិល ហើយក៏បានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ នៃចក្រភពទាំងមូល ហើយបានបំពេញតួនាទី ដូចព្រះចៅអធិរាជ។ តែគាត់ដឹងថា គេមានការសង្ស័យចំពោះអំណាចដែលគាត់មានក្នុងដៃ។ ដូចនេះ លោកអុកតេរៀនក៏បានប្រកាសលះបង់អំណាច នៅចំពោះមុខព្រឹទ្ធសភា ដោយស្បថថា គាត់គ្រាន់តែចង់មាននាទីជាមន្រ្តីធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។ តើពួកគេឆ្លើយតបដូចម្តេចចំពោះការសម្រេចចិត្តនេះ? ព្រឹទ្ធសភារ៉ូម៉ាំងក៏បានផ្តល់កិត្តិយសឲ្យអ្នកដឹកនាំរូបនេះ ដោយបំពាក់មកុដបម្រើរាស្រ្ត ឲ្យគាត់ ហើយក៏បានហៅគាត់ថា អ្នកបម្រើនៃប្រជាជនរ៉ូម៉ាំង។ គេក៏បានដាក់បរមងាឲ្យគាត់ថា អូគូស្ត ដែលមានន័យថា “មនុស្សដ៏អស្ចារ្យ”។
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ ហើយទទួលយកភាពជាអ្នកបម្រើ។ ស្តេចអូគូស្តហាក់ដូចជាបានធ្វើដូចនេះដែរ តើមែនទេ? ជាការពិតណាស់ ស្តេចអូគូស្តគ្រាន់តែធ្វើការសម្តែង ដោយលះបង់អំណាចរបស់ខ្លួន ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានបន្ទាបព្រះកាយទ្រង់ ដោយស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតា រហូតដល់អស់ព្រះជន្ម នៅលើឈើឆ្កាង(ភីលីព ២:៨)។ ការស្លាប់នៅលើឈើឆ្កាងរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ស្ថិតក្នុងចំណោមការបន្ទាបបន្ថោក និងភាពអាម៉ាស់បំផុត។
សព្វថ្ងៃនេះ មូលហេតុចម្បងដែលមនុស្សបានលើកដំកើង “អ្នកដឹកនាំដែលបម្រើរាស្រ្ត” ថាជាមនុស្សមានគុណធម៌ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូ។ កាលពីដើម ជនជាតិក្រិក និងរ៉ូម៉ាំង មិនបានចាត់ទុកការបន្ទាបខ្លួន ជាគុណធម៌នោះទេ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីយើងរាល់គ្នា នោះព្រះអង្គជាអ្នកបម្រើដ៏ពិត។ ព្រះអង្គជាព្រះអង្គសង្រ្គោះដ៏ពិត។…
ការប្រឹក្សាដ៏ត្រឹមត្រូវ
មានពេលមួយ ទឹកប្រាក់ចំនួន ១២ម៉ឺនដុល្លា ត្រូវបានគេច្រឡំដាក់ចូលក្នុងកុងធនាគារបស់ប្តីប្រពន្ធមួយគូរ។ អ្នកទាំងពីរក៏បានដើរទិញរបស់ថ្លៃ យ៉ាងវក់វី។ ពួកគេក៏បានទិញឡានប្រភេទ SUV មួយគ្រឿង ឡានសម្រាប់បោះជុំរំមួយគ្រឿង និងម៉ូតូកង់បួន២គ្រឿង ព្រមទំាងយកលុយនោះទៅបង់ថ្លៃចំណាយផ្សេងៗប្រចាំខែទៀត។ ពេលដែលធានាគាបានរកឃើញថា ទឹកប្រាក់នោះត្រូវបានគេដាក់ក្នុងកុងខុស ធានាគាក៏បានប្រាប់ប្តីប្រពន្ធនេះ ឲ្យយកលុយប្រគល់ឲ្យធានាគាវិញ។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ប្តីប្រពន្ធមួយគូរនេះបានចាយលុយនោះអស់ហើយ។ ក្រោយមក គេក៏បានចោទប្រកាន់អ្នកទាំងពីរពីបទចោរកម្ម។ ពេលដែលអ្នកទាំងពីរធ្វើដំណើរមកដល់តុលាការក្នុងតំបន់ បុរសជាប្តីក៏បានប្រាប់អ្នកយកពត៌មានថា គាត់បានប្រព្រឹត្តខុស ដោយសារគាត់បានទទួលការប្រឹក្សាយោបលផ្នែកច្បាប់ដ៏អាក្រក់។ អ្នកទាំងពីរក៏បានដឹងថា ការធ្វើតាមការប្រឹក្សាដ៏អាក្រក់(ហើយយកលុយរបស់អ្នកដទៃទៅចាយ) អាចនាំឲ្យមានបញ្ហាដ៏រញ៉េរញ៉ៃ ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។
ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានផ្តល់ឲ្យនូវយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដែលអាចជួយយើង ឲ្យជៀសវាងការបំផ្លាញជីវិតខ្លួនឯង។ គាត់ថា អ្នកដែលមានពរពិត គឺជាអ្នកដែលបដិសេធមិនព្រមធ្វើតាមយោបល់របស់អ្នក ដែលមិនជឿព្រះ(ទំនុកដំកើង ១:១)។ ពួកគេដឹងថា ការប្រឹក្សាយោបល់ដែលមិនប្រកបដោយប្រាជ្ញា គ្មានការកោតខ្លាចព្រះ អាចនាំទៅរកគ្រោះថ្នាក់ដែលមើលមិនឃើញ និងការខាតបង់ខ្ពស់។ ហើយពួកគេក៏អនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយចិត្តដែលអរសប្បាយ និងជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលដែលមិនចេះរង្គោះរង្គើរ(ខ.២)។ ពួកគេរកឃើញថា ការចុះចូលនឹងការដឹកនាំរបស់ព្រះ អាចនាំទៅរកស្ថេរភាព និងផលផ្លែក្នុងជីវិត(ខ.៣)។
ពេលណាយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត ទោះតូច ឬធំក្តី ក្នុងរឿងការងារ ប្រាក់កាស ទំនាក់ទំនង ។ល។ នោះយើងចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកប្រាជ្ញារបស់ព្រះ ដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប និងស្វែងរកការប្រឹក្សាដែលមានការកោតខ្លាចព្រះ និងការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។…
បម្រើក្នុងក្រុមតែមួយ
បន្ទាប់ពីលោកខាសិន វេន(Carson Wentz) ដែលជាខ្សែប្រយុទ្ធ នៃក្រុមភីឡាដេលភា អ៊ីហ្គល បានវិលត្រឡប់មកទីលានប្រកួត បន្ទាប់ពីជួបគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ លោកនីក ហ្វូល(Nick Foles) ដែលបានជំនួសគាត់អស់មួយរយៈ ក៏បានវិលត្រឡប់ទៅកន្លែងអង្គុយវិញ ដោយចិត្តរីករាយ។ ទោះអ្នកទំាងពីរមានការប្រកួតប្រជែងគ្នា ដើម្បីមុខតំណែងតែមួយមែន អ្នកទាំងពីរបានសម្រេចចិត្តគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយនៅតែមានទំនុកចិត្ត ក្នុងការបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួន។ អ្នកយកពត៌មានម្នាក់បានសង្កេតឃើញថា បុរសទាំងពីរមាន “ទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសមួយ ដែលបានចាក់ឫសចូលក្នុងជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ” ដែលបានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈការអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកឥតឈប់។ ពេលដែលអ្នកដទៃបានឃើញដូចនេះ ពួកគេក៏បានថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះ ដោយនឹកចាំថា ពួកគេនៅក្នុងក្រុមតែមួយ គឺមិនគ្រាន់តែជាខ្សែប្រយុទ្ធ តែក៏ជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលកំពុងតែធ្វើជាតំណាងឲ្យព្រះអង្គ។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកអ្នកជឿទាំងឡាយ ឲ្យរស់នៅ ជា “កូននៃពន្លឺ” ដែលកំពុងរង់ចាំការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ(១ថែស្សាឡូនិច ៥:៥-៦)។ ដោយសារយើងមានក្តីសង្ឃឹមជាប់នៅក្នុងសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រទាន នោះយើងអាចជម្នះការល្បួង ដែលនាំឲ្យយើងប្រកួត ដោយចិត្តច្រណែន ខ្វះទំនុកចិត្ត មានការភ័យខ្លាច ឬការឈ្នានីសនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាច “លើកទឹកចិត្ត និងស្អាងគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.១១)។ យើងអាចគោរពអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណ ដែលថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះ ហើយ “រស់នៅ ក្នុងសន្តិភាព” ខណៈពេលដែលយើងបម្រើព្រះជាមួយគ្នា ដើម្បីសម្រេចគោលដៅរួម ដោយផ្សាយដំណឹងល្អ និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ(ខ.១២-១៥)។…
ទោសត្រូវបានដកចេញ
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលឌីភីកា(Deepika) បានសែងបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នៃការប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង ដោយសារទង្វើរដែលនាងបានធ្វើមកលើប្អូនស្រីរបស់នាង កាលពួកគេនៅក្មេង។ ទោះនាងបានសុំទោសប្អូនស្រីនាង ហើយប្អូនស្រីនាងបានអត់ទោសឲ្យនាងហើយក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែមានអារម្មណ៍ ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង។
បទគម្ពីរអេសាយ ៦:១-៥ បានចែងអំពីរបៀបដែលលោកអេសាយ បានទទួលការបើកសម្តែងរបស់ព្រះ ហើយក៏បានដឹងអំពីសណ្ឋាននៃអំពើបាបរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលរងើកភ្លើងនៅលើអាសនា បានប៉ះបបូរមាត់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានឮពាក្យកម្សាន្តចិត្តថា “សេចក្តីទុច្ចរិតរបស់អ្នក នោះបានដកចេញ ហើយអំពើបាបរបស់អ្នកបានអត់ទោសឲ្យផង”(ខ.៧)។ ជាញឹកញាប់រងើកនៅលើអាសនា ក្នុងព្រះវិហារប្រឡាក់ទៅដោយឈាមកូនចៀមដែលគេថ្វាយជាយញ្ញបូជា ដែលជាការបើកបង្ហាញទុកជាមុនអំពីការលះបង់ព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពេលដែលកូនចៀមនៃព្រះសុគតនៅលើឈើឆ្កាង អំពើបាប និងកំហុសរបស់យើង ត្រូវបានផ្ទេរទៅឲ្យព្រះអង្គ(១ពេត្រុស ២:២៤)។
យើងមានទោស ពេលណាយើងបានប្រព្រឹត្តបទឧក្រឹដ្ឋ ឬអំពើបាប ដែលយើងសមនឹងទទួលការកាត់ទោស។ ការនេះក៏នាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯងផងដែរ។ សូម្បីតែគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានជំនឿខ្លាំងបំផុត ក៏មានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ ពេលដែលពួកគេធ្វើអ្វីមួយខុស។ កំហុសអាចមានប្រយោជន៍ ពេលណាវាធ្វើឲ្យយើងដឹងថា ខ្លួនយើងខុស ហើយនាំយើងទៅរកការប្រែចិត្ត។ តែការបន្តរស់នៅក្នុងទោសកំហុស បន្ទាប់ពីយើងបានទទួលការអត់ទោស អាចធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់សេរីភាព។ សេចក្តីពិតដ៏មានន័យ នៃដំណឹងល្អ បានបញ្ជាក់ថា ព្រះគ្រីស្ទបានដកទោសកំហុសយើងចេញហើយ ដូចនេះ យើងអាចមានសេរីភាពរួចផុតពីបន្ទុកនៃទោសកំហុស។ ចូរយើងអរសប្បាយ ដោយដឹងថា ដោយសារព្រះយេស៊ូវ នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវបន្តមានអារម្មណ៍ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង ឬបន្តរស់នៅក្នុងភាពអាម៉ាស់នោះទេ។ ព្រះអង្គបានអត់ទោសបាបឲ្យយើងរួចហើយ។— Asiri Fernando
ការរំពឹងចង់បានលើសពីនេះទៀត
អ៊ំស្រីបេតធី(Betty) ជាមនុស្សដែលមានក្តីស្រឡាញ់ច្រើន។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ពេលណាគាត់មកលេងម្តងៗ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ពេលនោះដូចថ្ងៃបុណ្យណូអែលអញ្ចឹង។ គាត់បានយករបស់ក្មេងលេង Star Wars មកឲ្យខ្ញុំ ហើយពេលគាត់ចេញទៅវិញ គាត់ដកលុយឲ្យខ្ញុំនៅមាត់ទ្វារ។ ពេលណាខ្ញុំស្នាក់នៅជាមួយគាត់ គាត់បានដាក់ការ៉េមពេញទូទឹកកក ហើយមិនដែលចម្អិនអាហារដាក់បន្លែនោះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តបន្លែ។ គាត់មិនមានបទបញ្ជាច្រើនទេ ហើយគាត់អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំក្រោកពីគេងយឺត។ អ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំអស្ចារ្យណាស់ ដោយគាត់បានឆ្លុះបញ្ចំាងឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំចម្រើនវ័យធំឡើងបានល្អ ខ្ញុំត្រូវការលើសពីអ្វីដែលអ៊ំស្រីបេតធីរំពឹងចង់បានពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវការឲ្យឪពុកម្តាយខ្ញុំមានការរំពឹងចង់បានមកលើខ្ញុំ និងអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំ និងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំមានចំណុចល្អៗ លើសពីអ្វីដែលអ៊ំស្រីបេតធីចង់ឲ្យខ្ញុំមាន។ ព្រះអង្គបានចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់មកលើយើង គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលមិនចេះងាករេ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងប្រឆាំង ឬរត់ចេញពីព្រះអង្គក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គនៅតែមានការរំពឹងចង់បាន មកលើយើង។ ពេលដែលព្រះអង្គបង្រៀនពួកអ៊ីស្រាអែល អំពីរបៀបរស់នៅឲ្យបានល្អ ព្រះអង្គក៏បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការ គឺមិនមែនការស្នើសុំទំាង១០ប្រការនោះទេ(និក្ខមនំ ២០:១-១៧)។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញការរំពឹងចង់បានមកលើយើងយ៉ាងច្បាស់ថា “យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយកាន់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ”(១យ៉ូហាន ៥:២)។
យើងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដ្បិត “បញ្ញត្តទ្រង់ នោះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ”(ខ.៣)។ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចរស់នៅតាមព្រះរាជបញ្ជាព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលយើងពិសោធន៍នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអំណរមកពីព្រះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង គឺមិនចេះចប់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវសំណួរមួយ ដើម្បីជួយឲ្យយើងដឹងថា យើងស្រឡាញ់ព្រះឬអត់។…
ព្រះអង្គបានប្រទានលើសតម្រូវការ
ស្រ្តីម្នាក់យល់ឃើញថា គាត់បានចំណាយច្រើនពេក សម្រាប់ការទិញអំណោយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារគាត់ ដូចនេះ នៅឆ្នាំមួយនោះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើខុសពីនេះ។ រយៈពេល២បីខែ មុនពេលថ្ងៃបុណ្យណូអែលមកដល់ គាត់ក៏បានទៅកន្លែងដែលគេដាក់តាំងលក់ឥវ៉ាន់មុខផ្ទះ ដើម្បីទិញរបស់របស់ថោកៗ ដែលគេបានប្រើហើយ។ គាត់ក៏បានទិញបានអំណោយច្រើនលើសធម្មតា ដោយចំណាយតិចជាងមុន។ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល កូនៗរបស់គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ នៅក្នុងការបើកប្រអប់អំណោយមួយហើយមួយទៀត។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកគេនៅមានអំណោយដែលត្រូវបើកទៀត។ ស្រ្តីជាម្តាយមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនបានធ្វើខុសនឹងកូន ដូចមិនបានទិញអំណោយថ្មីៗ ឲ្យពួកគេ ដូចនេះ គាត់ក៏មានអំណោយបន្ថែមទៀតសម្រាប់ពួកគេ នៅព្រឹកបន្ទាប់។ ក្មេងៗក៏បានចាប់ផ្តើមបើកអំណោយទាំងនោះ តែភ្លាមៗនោះ ពួកគេក៏បានរអ៊ូថា “កូនបានបើកអំណោយឡើងហត់ហើយ! ម៉ាក់ផ្តល់អំណោយឲ្យកូនៗច្រើនណាស់!” តាមធម្មតា ក្មេងៗមិនមានការឆ្លើយតបដូចនេះ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលឡើយ។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងនូវអ្វីៗជាច្រើន ប៉ុន្តែ យើងហាក់ដូចជាស្វែងរកអ្វីៗជាបន្ថែមទៀត ដូចជា : ផ្ទះធំជាងមុន ឡានល្អជាងមុន ប្រាក់កាន់តែច្រើនក្នុងធនាគា ។ល។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យរំឭកសមាជិកពួកជំនុំរបស់គាត់ថា “ដ្បិតយើងរាល់គ្នាមិនបានយកអ្វី ចូលមកក្នុងលោកីយ៍នេះទេ ហើយច្បាស់ជាយើងពុំអាចនឹងយកអ្វីចេញទៅវិញបានដែរ តែបើមានអាហារទទួលទាន និងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៧-៨)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងនូវខ្យល់ដង្ហើម និងជីវិត និងបំពេញតម្រូវការផ្សេងៗរបស់យើង។ តើចិត្តយើងនឹងស្រស់ថ្លាយ៉ាងណា ពេលដែលយើងបានអរសប្បាយ និងស្កប់ចិត្ត នឹងអំណោយរបស់ព្រះអង្គ ហើយទូលព្រះអង្គថា…